کشور نیازمند اعتدال و اصلاح است /منتظر اعلام کاندیداهای تایید صلاحیت شده هستیم

×

:: برای جستجو تایپ کنید ::

جستجو ...

صفحه اصلی

>

اقتصاد

:

هم 

سعید خوش‌بین، خبرنگار سازندگی

هنوز رقابت‌های انتخاباتی داغ نشده که دو نامزد سرشناس، مناظره بر سر فساد را آغاز کرده‌اند. سعید جلیلی در پستی که در شبکه ایکس منتشر کرد، خطاب به علی لاریجانی نوشت:«اینکه چند جمله قشنگ بیان می‌کنیم و یک طعنه به بقیه می‌اندازیم در حد خودش شاید یک جاذبه‌هایی داشته باشد ولی کار برای مردم نمی‌شود. کسی نمی‌تواند بگوید من به دنبال منافع مردم هستم اما اگر چندین سال در مجلس مسئولیت داشت، کارنامه‌ای در حوزه مبارزه با فساد ارائه نکند.» علی لاریجانی هم خطاب به سعید جلیلی نوشت:«برادر گرانقدر جناب آقای دکتر جلیلی؛ سوال جنابعالی را از چت GPT پرسیدم، پاسخ‌های نسبتا کاملی داد و البته مواردی هم در این پاسخ نیامده است. امیدوارم برای شما مفید فایده باشد. و من‌الله توفیق.» به نظر می‌رسد، سعید جلیلی به صورت تلویحی علی لاریجانی را به بی‌توجهی نسبت به مقوله فساد متهم کرده و با این پست قصد داشته خود را مدعی‌العموم مبارزه با فساد معرفی کند. چنین موضعی را محمود احمدی‌نژاد هم داشت و ابراهیم رئیسی هم وقتی در قوه قضائیه حضور داشت، پرونده‌های زیادی برای مبارزه با مفسدان باز کرد اما وقتی سکان دولت را در دست گرفت حتی از برخی چهره‌ها که اسم‌شان در پرونده‌های فساد مطرح بود، حمایت کرد. اما سوال این است چرا در دولت‌های مدعی مبارزه با فساد، فساد بیشتر بوده است؟

ساختار سیاسی خوب ساختاری است که توان تنظیم و تدوین سازوکارهای مناسب برای رشد مخترعان و کارآفرینان را فراهم کند. درجه خوب بودن حکمرانی در کشورها در قانونگذاری صحیح و سالم‌سازی فضای کسب‌وکار و حذف مقررات فسادزا خلاصه می‌شود و کشوری موفق است که بتواند منافذ رانت‌خواری و رانت‌جویی را ببندد. نیروهای کارآفرین و خلاق ایده‌های جدید و خلاقانه را به تکنولوژی تبدیل می‌کنند. فرآیند تبدیل فکر خلاقانه به تکنولوژی مدرن همیشه هراس دو دسته نیروی منفی را به دنبال دارد. هم تیول‌داران سیاسی از این فرآیند هراس دارند و هم ذی‌نفعان سنتی.

دارون عجم اوغلو معتقد است اگر جوامعی پیشرفت نمی‌کنند به خاطر این است که عده‌ای صاحب قدرت اقتصادی و سیاسی به خاطر نفع گروهی خود و به هزینه عدم پیشرفت کل جامعه، همه منافذ ترقی را بسته‌اند. به عقیده او توسعه نیافتن کشورها به دلیل وجود نهادهای تمامیت‌خواه و بهره‌کش است که از منافع اقتصادی دیگران بهره‌مند می‌شوند و نفع‌شان در این است که اقتصاد بسته بماند، خلاقیت سرکوب شود و آزادی عمل عاملان اقتصادی هرگز محقق نشود.